«Мой дядя самых честных правил,

Когда же черт возьмет тебя!»  -Оксюморон                                                                                                    

                                                                                                   Письмо

Здравствуй мой любимый брат, как ты, как твои дела. Сейчас, там где ты находишься, наверное холодно, и вы сидя в палатке, зажгли огонь, чтобы  немного согреться. Мой любимый брат, я по тебе очень соскучилась, но всякий раз  вспоминая тебя я горжусь, что мой брат тоже защищает нашу Родину. Вчера у нас  была плохая погода, шел дождь, дул сильный ветер, было холодно. Несмотря ни на что, я поехала в школу и там было очень хорошо, мы не делали уроки, а играли в  интересные и поучительные игры. Наверное когда ты будешь читать это  письмо будешь вспоминать свои школьные годы и своих друзей. Я знаю что, сложнее служить в армии, когда погода не хорошая. Но солдат все стерпит. Вот и  вчерашняя погода, как будто предупреждала, что уже осень а через два месяца будет зима и мы весело встретим Новый Год. Когда я писала это письмо я вспомнила как мы весело проводили зимние дни. Я очень скучаю и люблю тебя. Осталось несколько месяцев и ты будешь снова дома с нами.

В армию, моему брату

Роберт Миракян

   Альпийская фиалка

Կաքավաբերդի գլխին տարին բոլոր ամպ է նստում, բերդի ատամնաձև պարիսպները կորչում են սպիտակ ամպերի մեջ, միայն սևին են անում բարձր բուրգերը: Հեռվից ավերակներ չեն երևում և այնպես է թվում, թե բուրգերի գլխին հսկում կա, գոց են ապարանքի երկաթե դռները, աշտարակի գլխից մեկը ահա ձայն է տալու քարափը բարձրացողին:

Вершина Какаваберда весь год  покрыта тучами, зубчатые ограды пропадают в белых тучах, чернеют только высокие пирамиды. Издали руины не видны и кажется  что кто-то следит за пирамидами, закрыты железные двери дворца, с вершины крепости кто то окликает поднимающегося на скалу.

Իսկ երբ քամին ցրում է ամպերը, ձորերում հալվում են ամպի ծվենները, պարսպի վրա երևում են մացառներ, աշտարակի խոնարհված գլուխը և կիսով չափ հողի մեջ խրված պարիսպները: Ո՛չ մի երկաթյա դուռ և ո՛չ մի պահակ աշտարակի գլխին:

А когда ветер разгоняет тучи, в ущельях тают клочки туч,  на ограде видны заросли, повисшая верхушка крепости и половинки врезавшихся в землю оград. Никаких железных дверей и никакого сторожа на вершине крепости.

Լռություն կա Կաքավաբերդի ավերակներում: Միայն ձորի մեջ աղմկում է Բասուտա գետը, քերում է ափերը և հղկում հունի կապույտ որձաքարը: Իր նեղ հունի մեջ գալարվում է Բասուտա գետը, ասես նրա սպիտակ փրփուրի տակ ոռնում են հազար գամփռներ և կրծում քարե շղթաները:

В руинах Какаваберда тишина. Только в ущелье шумит река Басуда, трется о берега и шлифует синюю породу русла. В ее узком русле течет река Бусада, и кажется что под ее белой пеной воют тысячи бешеных собак и грызут свои каменные цепи.

Պարիսպների գլխին բույն են դրել ցինը և անգղը: Հենց որ բերդի պարիսպների տակ ոտնաձայն Է լսվում, նրանք կռնչյունով աղմկում են, թռչում են բներից և ահարկու պտույտներ անում բերդի կատարին: Ապա բարձրանում Է քարե արծիվը, կտուցը կեռ թուր, մագիլները՝ սրածայր նիզակներ, փետուրները որպես պողպատե զրահ:

На оградах свили свои гнезда коршун и гриф. Как только слышатся шаги у ограды, они вылетают из своих гнезд, шумят и совершают  головокружительные круги на вершине крепости. А потом вылетает каменный орел, клюв у него похож на саблю, когти - остроконечные копья, перья - стальной щит.      

Կաքավաբերդի բարձունքի միակ ծաղիկը ալպիական մանուշակն է, ցողունը կաքավի ոտքի պես կարմիր, ծաղիկը ծիրանի գույն: Քարի մոտ է բսնում ալպիական մանուշակը, պարիսպների տակ: Արևից քարերը տաքանում են, և երբ ամպերը ծածկում են քար ու պարիսպ, մանուշակը թեքվում է, գլուխը հենում քարին: Ծաղկափոշու մեջ թաթախված գունավոր բզեզին մանուշակը ճոճք է թվում, աշխարհը` ծիրանագույն բուրաստան:

Единственный цветок Какаваберда - альпийская фиaлка, стебель красный как ножка куропатки а цветок абрикосового цвета. Она цветет под оградой рядом с камнем. Когда солнце греет камни, а тучи покрывают их, фиалка сгибает голову к камню. Пыльцой покрытому жуку фиалка кажется качелью, а мир абрикосовым цветником.

Ներքևը, ձորում, Բասուտա գետի մյուս ափին, քարաժայռերի վրա, թառել են մի քանի տներ: Առավոտյան ծուխ է ելնում երդիկներից, ծուխը ձգվում է կապույտ երիզի նման և հալվում ամպերի մեջ: Շոգ կեսօրին գյուղում կանչում է աքլորը, աքլորի կանչի հետ պառավ մի շինական հորանջում է տան ստվերում, ձեռնափայտով ավազի վրա նշաններ գծում, նշանների հետ փորփրում գլխով անցածը:

Внизу в ущелье, на другом берегу реки Бусада, на скалах повисли несколько домов. По утрам дым, выходящий из домов, тянется синей лентой к небу  и  тает в  облаках. В жаркий полдень в деревне поет петух, с зовом петуха старый селянин зевает в тени дома и палкой чертит на  песке,  вспоминая прошедшее.

Ե՛վ գյուղում, և՛ բերդի գլխին ժամանակը սահում է դանդաղ, տարիները նույն ծառի միանման տերևներն են: Դրա համար էլ խառնվում է ծերունու հիշողությունը: Գետն աղմկում է առաջվա հանգով, նույն քարերն են և նույն քարե արծիվը:

И в деревне и на вершине крепости время проходит медленно, годы - это одинаковые  листья одного и того же дерева. Поэтому воспоминания старика смешиваются. Река шумит как прежде, те же камни, тот же каменный орел.  

Քանի՜ սերունդ է ապրել Բասուտա գետի մոտ, կարկատած թաղիքները փռել ցեխերի վրա, եղեգնով պատել վրանները, և ամեն գարնան, երբ Կաքավաբերդի լանջին բացվել է ալպիական մանուշակը, այծ ու ոչխարը քշել են բերդի լանջերը, պարկը պանրով լցրել ու ձմեռը կրծել կորեկ հաց և այծի պանիր:

Однажды, когда я была маленькая, я украдкой взяла мамины духи и решила надушиться. Но, к сожалению, я не знала, как надо правильно держать флакон духов. Я нажала на головку флакона, и сильный поток залил мои глаза. Я закрыла глаза и начала плакать, глаза сильно болели. Прибежала напуганная мама и начала мыть мне глаза. С тех пор я очень осторожно отношусь ко всем вспрыскивателям, а когда беру мамины вещи, обязательно спрашиваю разрешения.

Здоровое питание

  Наш город